Job van Amerongen heeft onderstaande brief met ons gedeeld. Met goedkeuring van Job en Marijke willen we deze mooie woorden ook met jullie delen.
NIEUW VREDEVELD, O6 MAART 2O23
Beste Job,
Na het afscheid van mijn ouderlijk huis, volgde het afscheid van mijn ouders. En nu is het tijd om het boek Nieuw Vredeveld te sluiten. Lastig, want het leven in Nieuw Vredeveld gaat door. Mijn gedachtes aan Meneer Joop, Rein en (voor mij lieve) Jacobien, de mevrouw die piano speelt, de andere mevrouw die iedere dag om haar dochter vraagt, het echtpaar de Jong en al die andere gezichten die vertrouwd zijn gaan voelen.
Het is goed zo, ik nam het mee naar huis; meneer Kleinsma die niet meer met zijn armen open op mij afkwam en me lieveling noemde, de mevrouw die niet meer gerust te stellen was, de wanhoop van sommige bewoners ('ze zijn me vergeten mee te nemen', 'ik wil naar huis', 'weet u . . .'). En dan het team, veel vaste gezichten met hier en daar een warm voelende band.
Het laatste jaar heeft mijn moeder zich binnen de veilige muren van haar kamer meer kunnen ontspannen. Van de zorg hoorde ik een kant die ik niet ken: grapjes, een luisterend oor, wijze raad. Ze vertelde me onlangs voor het eerst van haar leven vrienden te hebben gemaakt. Iedereen zei haar gedag er was zelfs een bewoner die zei dat ze haar aardig vond. Hoe mooi is dat!
De ruimte die er in mijn hoofd zal ontstaan kan ik gebruiken in mijn werk met het jonge spul. Tegen onderwijzers wordt regelmatig gezegd: "Ik snap niet hoe je dat doet". Afscheid van groep 8-ers, na een musical en met de wereld aan hun voeten voelt toch echt beter dan het afscheid dat jullie ervaren. "Ik snap niet hoe je dat doet".
Heb het goed met elkaar,
knuffel Marijke